پایداری موسیقی بومی به دلیل تهدیدات پایداری مشترک در سطح جهانی در بین اقوام مختلف بومی به لحاظ تاریخی و معاصر ، جنبه های مشترک فرهنگ موسیقی و روش های فعلی بومی دنبال کردن پایداری موسیقی ، مفهومی منسجمی را شکل می دهد. در زمان استعمار ، جابجایی های اجباری جغرافیایی و جذب فرهنگی مردمان بومی ، فرهنگ های موسیقی ، اکوسیستم ها و زیستگاه های آنها را تهدید یا خاموش کردند. این ، و همچنین فشارهای امروزی نوکلونیالیسم ، تأثیر منفی می گذارد که چگونه فرهنگ های موسیقی بومی می توانند سرزمین ها و محیط های سنتی بومی به علاوه هستی شناسی ، معرفت شناسی و مواد طبیعی ناشی از آنها را درگیر کنند. از آنجا که مردمان بومی در اثر تغییرات آب و هوا بیشترین تأثیر را دارند و موسیقی های بومی تاریخی روابط نزدیک با محیط های طبیعی دارند ، تهدیدات جدیدی برای پایداری فرهنگ های موسیقی بومی – مواد طبیعی مورد نیاز برای سازهای موسیقی. هستی شناسی ها و معرفت شناسی مکان های بومی تاریخی که در موسیقی بیان شده است – ظهور می کنند ، به ویژه که تغییرات آب و هوایی اکوسیستم های مکانهای سنتی بومی را تهدید می کند و تغییر می دهد. این مقاله مروری علاوه بر ارائه خلاصه ای از چنین روندهای کلی پایداری موسیقی بومی ، به این موضوع می پردازد که چگونگی تعقیب و گریز دانش پژوهانه از این موضوع را درگیر می کند و درگیر بومی نمی شود ، یا ارتقاء و حمایت از حقوق نخستین مردمان جهان.