محمد حسین امین ابراهیم آبادی

شواهد محدودی درمورد امکان پذیری پیشینی اجرای برنامه های مدیریت خدمات اکوسیستم (ES) وجود دارد ، به طور همزمان از حفاظت از طبیعت ، رفاه انسان و حقوق صاحبان سهام. با استفاده از یک رویکرد نهادی چند طبقه ای ، ما قوانین ، حقوق مالکیت و ارزش های ذینفعان و میزان تحقق این مؤسسات یا نوآوری های حاکمیتی پیرامون ES را بررسی می کنیم. ما بر روی آبرسانی و یک شهرداری جنوبی شیلی به عنوان یک تصویر مناسب تمرکز می کنیم. نتایج نشان می دهد که مفهوم مکانیسم های ES و ES از هنجارهای رسمی معاف هستند (به عنوان مثال ، قوانین ملی). تنظیم رسمی نهادی با توجه به حفاظت از طبیعت ضعیف است و یک نمای پراکنده حاکم است ، جایی که مدیریت زمین ، آب ، جنگل ها و مناطق حفاظت شده به طور جداگانه توسط تعداد بیشماری آژانس اداره می شود. وجود حقوق بسیار متمرکز آب ممکن است باعث اختلال در تخصیص مزایای استفاده کنندگان از ES شود ، مادامی که هر خریدار بالقوه می تواند حقوق آب را بدست آورد. علاوه بر این ، ارزش های ناسازگار در مورد طبیعت باعث ایجاد تنش در بین ذینفعان مختلف ، به ویژه بین شرکت های برق و جوامع بومی می شود. در این سناریو از چند منطق ، حرکت به سمت حاکمیت محیط زیست مبتنی بر ES مشکل ساز به نظر می رسد. با توجه به شواهد ، روشن است که رویکرد ES لزوماً در هر واقعیت محلی متناسب نیست و به نظر می رسد با موانعی مانند دستیابی به عدالت و عدالت ، به ویژه در زمینه هایی که سیستم دانش محلی و بومی به طور کافی مورد توجه دولتها قرار نگرفته است ، روبرو هستیم. در ترتیبات نهادی خود