محمد حسین امین ابراهیم آبادی

میزان تأثیرگذاری طرحهای جدید سبز سازی در فرآیندهای آبخیزداری در مناطق شهری مورد توجه محققان و سیاستگذاران قرار گرفته است ، اما جنبه های دقیق (و غالبا نامحسوس) فضاهای سبز که آنها را در فرایندهای تیزهوشان تعبیه کرده است به خوبی درک نشده است. ادبیات خدمات اکوسیستم فرهنگی (CES) روشهای جدیدی برای سنجش این جنبه ها ارائه می دهد. در این مطالعه ، ما از داده های رسانه های اجتماعی جغرافیایی واقع شده برای ارزیابی ارزش منتسب به CES در ۱۸ پارک شهری در بارسلونا استفاده می کنیم ، که از این تعداد ۹ مورد نشان داده شده است که در مطالعات قبلی ، دارای خاصیت ژرفای سبز هستند. ما آزمایش های توصیفی و استقلال آماری را بر روی ۷۰۳ عکس بارگیری شده از بستر رسانه های اجتماعی فلیکر انجام دادیم. از ۷۰۳ عکس مورد بررسی ، ۸۵٪ در پارک های مرتبط با آبکاری سبز گرفته شده اند. با این وجود ، در حدود ۸۰٪ از همه عکسها به جای ویژگیهای اکولوژیکی زیرساختهای ساخته شده را نشان می دهند – این نشان می دهد که جلب توجه سبز صرفاً در مورد سبز بودن و ارزش بازدیدکنندگان از آن نیست. نتایج آماری نشان می دهد که پارک هایی که دارای جلب توجه سبز بوده اند به طور قابل توجهی با “زیبایی شناسی” و “فعالیت های تفریحی” همراه بوده اند ، در حالی که پارک هایی که تجربه جلب توجه سبز را تجربه نکرده اند به طور قابل توجهی با “هویت فرهنگی” و “فعالیت های اجتماعی” همراه بودند. این نتایج حاکی از آن است که نتایج عدالت ناشی از ارتباط بین فضای سبز شهری و حراست به انجمن های فرهنگی – اجتماعی با فضاهای سبز بستگی دارد که چارچوب خدمات اکوسیستم فرموله می کند ، و آن را به ابزاری بالقوه قدرتمند برای درک چگونگی تولید سیاست های عادلانه تر برای سبز کردن در شهرها تبدیل می کند. .