محمد حسین امین ابراهیم آبادی

این مقاله به بررسی نقش های متناقض دولت در جهانی سازی نیروی کار و تغییر ظرفیت های نظارتی آن می پردازد ، و پیامدهای این تغییرات را برای حقوق بشر و شهروندی تعداد فزاینده ای از کارگران مهاجر دارد. ما با استفاده از نمونه های خاص فیلیپین و ژاپن ، از حقوق و حقوق کارگران خارجی در هر دو انتهای زنجیره مهاجرت تحقیق می کنیم. در این بحث زمینه هایی برای فعالیت بیشتر و سازوکارهای ارتقاء حقوق مهاجران از هر دو “فوق” و “زیر” مشخص شده است. نخست ، نقش بسیار تهاجمی دولت در جهانی سازی بازارهای کار به صورت تئوری مورد بحث قرار می گیرد. در این مقاله نقش دولت فیلیپین در صادرات کار و پیامدهای استقبال از نئو لیبرالیسم برای ظرفیت آن در پیگیری شدید رفاه کارگران مهاجر بررسی شده است. مواضع متناقض دولت در ترویج جهانی سازی ، از یک سو و گفتمانهای مربوط به حقوق بشر برای کارگران مهاجر ، از سوی دیگر برجسته می شود. در مورد ژاپن ما نقش دولت را در تنظیم و بازسازی بازار کار و وابستگی ساختاری مستقر در واردات قانونی و غیرقانونی کار مهاجران بررسی می کنیم. با وجود این وابستگی ، ما مواضع متناقضی را که در دستگاه دولتی ژاپن وجود دارد ، آشکار می کند که منجر به حاشیه نشینی عمدی کارگران مهاجر می شود. نقش مهم سازمان های مردم نهاد در انتشار اطلاعات به کارگران مهاجر در مورد حقوق خود در ژاپن برجسته می شود. ما رابطه فرد و دولت را در چارچوب جهانی سازی از طریق بحث شهروندی به عنوان یک مفهوم مذاکره کشف می کنیم. سپس واقعیت در حال تغییر ناشی از فرآیندهای جهانی سازی را از لحاظ مسئولیت در قبال حمایت از هر کارگر (صرف نظر از گذرنامه) بلکه با توجه به فعالیت به نمایندگی از کار مهاجر بررسی می کنیم. سرانجام ، ما بر نقش مهمی در آینده که سازمانهای مردم نهاد در ایجاد نیازها و حقوق کارگران جهانی شده باید بطور گسترده ای تأیید نماییم و در هر دو سطح محلی ، ملی و فراملی حضور داشته باشند ، تأکید می کنیم.