محمد حسین امین ابراهیم آبادی

این مقاله به بررسی ارتباطات بین نوسازی مزرعه ، توسعه روستایی و تاب آوری سیستم های کشاورزی و روستایی می پردازد. این مقاله با مشخص کردن اینکه چرا سیستم های کشاورزی و مواد غذایی نیاز به تغییر سیستماتیک دارند ، آغاز می شود. شواهد حاصل از مطالعات موردی در چهارده کشور برای کشف امکانات و محرکها و محدودیتهای تغییر سیستم در چهار حوزه موضوعی استفاده می شود: تاب آوری مزارع و مناطق روستایی. سعادت و رفاه؛ دانش و نوآوری و مدیریت کشاورزی و مناطق روستایی. در هر منطقه ، عدم تطابق عمده بین دیدها و راهبردها از یک سو و تحولات بازار ، اقدامات سیاست و نتایج از سوی دیگر را تشخیص می دهیم. موضوع اول این نگرانی رو به رشد است زیرا کاهش قابل ملاحظه ای در تاب آوری اجتماعی- زیست محیطی مزارع و جوامع روستایی در دهه های اخیر مشاهده شده است. موضوع دوم به همان اندازه مهم ظاهر می شود که غلظت تولید در برخی مناطق یا برخی از مزارع به طور مستقیم با حاشیه نشینی دیگران در ارتباط است. موضوع سوم نشان می دهد که نوآوری های مبتنی بر کشاورزان محلی می توانند چیزهای زیادی را به ما بیاموزند ، خصوصاً از آنجایی که کشاورزان روی استفاده مؤثر از منابع در دسترس آنها ، از جمله دانش تجربی خاص مربوط به مکانشان ، تمرکز خود را به کار می گیرند. از طریق موضوع نهایی نشان می دهیم که شبکه های غیر رسمی می توانند علایق و رویکردهای مختلف را متعادل کنند ، که برای استراتژیها و پروژههای توسعه روستایی یکپارچه ضروری است. یافته های ما در این چهار زمینه موضوعی دلالت بر چارچوب های استراتژیک و سیاست اتحادیه اروپا (و فراتر از آن) و برنامه های تحقیقاتی آینده دارد. ما صریحاً اینها را ترسیم می کنیم. ۱۴ مطالعه موردی نشان می دهد که پزشکان ، ابتکارات عملی و برنامه های آزمایشی در حال حاضر تجربیات و دانش زیادی را تولید می کنند که می توانند از این طریق برای آگاهی از توسعه سیاست های سطح بالاتر مورد استفاده قرار گیرند. این مقاله نتیجه می گیرد که تغییر سیستمی نیاز به بازتاب حیاتی تر از خرد و رویکردهای متعارف و گشودن به عقاید و کارهایی دارد که خارج از جریان اصلی است.