تلاش برای استقلال موضوعی گسترده در فرهنگ بشری تاریخ بین المللی بوده است. در این مقاله یک تعریف کلی از سیستم های خودمختار ارائه شده و مورد بحث قرار گرفته است که به طور طبیعی منجر به ایجاد معیارها برای اندازه گیری سطح استقلال یک سیستم می شود. این تعریف مبتنی بر توانایی سیستم در دستیابی به اهداف تحت عدم قطعیت است و شامل ابزار دستیابی به اهداف مانند سنجش و بازخورد نیست. در این مقاله این نظر وجود دارد که هر سیستم خودمختاری یک سیستم کنترل است و برای دستیابی به سطوح بالاتر استقلال نیاز به اضافه کردن روشهایی است که بطور سنتی در مناطقی مانند تحقیقات عملیات و هوش مصنوعی توسعه یافته اند. کار ارائه شده در اینجا مبتنی بر کارهای قبلی نویسنده در مورد معماریهای کاربردی برای فضاپیماهای مستقل است.