محمد حسین امین ابراهیم آبادی

هدف از این مقاله ، ارائه بینش های تجربی در مورد اینکه آیا بررسی شخص ثالث نظیر اظهارات و اطمینان ، با اطمینان از اعتبار اطلاعات گزارش شده ، باعث افزایش مسئولیت مالی در گزارش های زیست محیطی می شود. این مقاله به طور تجربی این فرضیه را بر اساس تئوری افشای داوطلبانه آزمایش می کند ، که شرکت ها با ارائه گزارش های مربوط به محیط زیست با اعتبار بالا ، ارزش عملکرد سهامداران خود را بهبود می بخشند. یافته های اصلی حاصل از تجزیه و تحلیل رگرسیون داده های شرکت های تولید کننده ژاپنی که از شاخص Nikkei 500 برای دوره ۲۰۰۷-۲۰۱۵ انتخاب شده اند به شرح زیر است. اگرچه شرکتها به طرز فعالانه عملکرد و مدیریت محیط زیست خود را بهبود می بخشند ، احتمالاً اطلاعات داوطلبانه محیط زیست را داوطلبانه گزارش می دهند ، اما چنین کاری بعید است که نسبت به شرکت هایی که این اطلاعات را گزارش نمی دهند ، ارزش سهامدار بالاتری داشته باشند. اما ، اگر شرکت ها اطلاعات معتبرتری را از طریق بررسی های شخص ثالث ، به ویژه اظهارنظرهای شخص ثالث ، گزارش دهند ، ارزش سهامدار خود را بیشتر از شرکت هایی که صرفاً اطلاعات زیست محیطی خود را منتشر می کنند ، بهبود می بخشند. این یافته ها از این دیدگاه پشتیبانی می کند که بررسی های شخص ثالث باعث افزایش پاسخگویی مالی در گزارش های زیست محیطی می شود. به عبارت دیگر ، گزارشگری محیط زیست نقش پاسخگویی مالی را بر عهده دارد که پس از تأیید اعتبار اطلاعات گزارش شده توسط بررسی های شخص ثالث ، توسط تئوری افشای داوطلبانه انجام می شود. توجه داشته باشید که این امر در مورد تضمین های شخص ثالث صدق نمی کند. بنابراین ، یافته های ما حاکی از آن است که بهبود عملکرد و مدیریت محیط زیست به تنهایی برای افزایش ارزش سهامدار کافی نیست. شرکتها همچنین باید اطلاعات معتبر زیست محیطی را از طریق اظهارنظرهای شخص ثالث گزارش دهند. از طرف دیگر ، این بدان معنا نیست که هر نوع بررسی شخص ثالث توسط بورس مثبت ارزیابی می شود. شکاف انتظار در تضمین های شخص ثالث ممکن است وجود داشته باشد.