محمد حسین امین ابراهیم آبادی

در این مقاله ، نقش تعارضات نمایندگی بین سهامداران کنترل کننده و اقلیت در رابطه با سرمایه گذاری را بررسی می کنیم. با استفاده از داده های پانلی از ۴۱۲ شرکت برزیلی بین ۱۹۹۷ و ۲۰۱۰ ، ما نشان می دهیم که سرمایه گذاری نسبت به ریسک ایدیوسکراتیک برای شرکتهایی که در آن بزرگترین سهامدار در سطح بالاتری از واگرایی کنترل مالکیت قرار دارد ، حساسیت کمتری دارد. سهام دو طبقه عامل اصلی حساسیت سرمایه گذاری پایین تر در معرض خطر ایدیوسنکرواتیکی است. استقلال هیئت مدیره در کنترل رفتار سهامداران نسبت به سرمایه گذاری های پرخطر تأثیر نمی گذارد. یافته های ما با اثرات مزبور سازگار است به این معنا که سهامداران غالب ممکن است پروژه های ریسک پذیر را هنگام دستیابی به اهداف منافع شخصی انتخاب کنند.