محمد حسین امین ابراهیم آبادی

فرهنگ، هنر و معماری از دیرباز در کشور ما مورد توجه و اهمیت بوده است. اما در چند دهه اخیر معماری بومی موجود در اقلیم های سرزمین پهناورمان همواره مورد بی توجهی و بی مهری قرار گرفته است.در شرایط فرهنگی و هنرهای بومی و محلی نیز که به فراموشی سپرده شده اند که نیاز به احیا و باز زنده سازی آن به هر نحوی مشهود و لازم می باشد. (بهمنی و دهار، ۱۳۹۸) از سویی شناخت خرده اقلیم ها به عنوان یکی از عوامل اساسی در شکل گیری جوامع انسانی به شمار می رود که در زندگی بشر از زمان های دور تاکنون از اهمیت ویژه ای برخوردار بوده است. شرایط اقلیمی تحت تاثیر عواملی از قبیل دما،شدت نور خورشید، میزان رطوبت، باد و… قرار دارد. عناصر معماری در هر منطقه بر اساس هماهنگی با این شرایط شکل گرفته اند. (خان صنمی و رضایی، ۱۳۹۲) با توجه به مباحث بیان شده منطقه بلوچستان در جنوب شرقی ایران ، با مردمان سخت کوش و خستگی ناپذیرش به عنوان مهمترین خواستگاه ‌یکی از ظریف‌ترین‌ هنرهای دستی ایرانی‌ شناخته می شود به گونه ای که آنچه ساکنان این‌ منطقه از دیر باز به عنوان ‌پیشکش به میهمانان اهدا میکردند امروزه به عنوانی گوهری گران بها در ایران و جهان شناخته می شود چرا که تلفیقی صمیمانه‌ از صبر و ‌هنر زنان و دختران هنرمندی است‌ که‌ در هیات سوزن دوزی‌ هایی‌ ظریف‌ و جذاب متجلی‌ یافته و تبدیل به هنرصنعتی ارزنده و بی بدیل شده است به گونه ای که باید آن را نور چشم زنان بلوچ نامید و بس (تجویدی، ۱۳۹۱)