محمد حسین امین ابراهیم آبادی

بهبود عملکرد انرژی در بخش املاک و مستغلات به طور فزاینده ای اهمیت یافته و در طی چند دهه گذشته مورد توجه بسیاری قرار گرفته است. علیرغم همه پیشرفت های فناوری ، اقدامات بهره وری انرژی هنوز گران است و وقتی فقط برای بهبود عملکرد انرژی انجام می شود ، بندرت از نظر اقتصادی توجیه می شوند. برای کاهش هزینه های بهبود عملکرد انرژی ، جایگزین ترکیب اقدامات بهره وری انرژی با اقدامات در حال حاضر مورد نیاز برای نوسازی است. از طرف دیگر مشکل نوسازی این است که برنامه ریزی آن استراتژیک نیست؛ این عمدتاً فرصت طلبانه ، کوتاه مدت و با تمرکز بر سرمایه گذاری فرصتهای تازه کشف شده است ، به این معنی که وقتی یک یا چند مؤلفه نسبتاً پرهزینه ساختمان به خرابی نرسیدند ، اقدامات نوسازی همراه می شوند. رویکرد فرصت طلبانه ، هرچند راحت ، منجر به از بین رفتن ارزش می شود که اغلب در ارزیابی اقتصادی پروژه های نوسازی مورد غفلت قرار می گیرد. فقدان برنامه ریزی استراتژیک و از بین رفتن ارزش بعدی در بازارهایی که کمتر جذاب هستند ، جایی که هم محدودیت های بودجه و هم مسائل اقتصادی و اجتماعی وجود دارد ، اهمیت بیشتری می یابد. عملکرد انرژی و / یا استاندارد زندگی اغلب از طریق توزیع نادرست منابع قربانی می شود زیرا انتخاب اقدامات نوسازی اغلب تحت تأثیر بازگشت سرمایه است. بنابراین ، ارزیابی صحیح از گزینه های نوسازی نه تنها می تواند نیازهای فنی و مالی را برآورده کند ، بلکه به حفظ استاندارد زندگی مناسب و بهبود عملکرد انرژی در ساختمان های چند خانواده نیز کمک می کند. در مطالع prior قبلی ، مؤلفان با ترکیب عملکرد بدتر شدن اجزای ساختمان با هزینه چرخه خدمات و زندگی مناسب ، یک رویکرد سیستماتیک برای برنامه ریزی برای تعمیر و نگهداری بهینه و هزینه را ارائه داده اند. در این مقاله پسوندی از این روش ارائه شده است که شامل قیمت گذاری گزینه بهره وری انرژی به عنوان معیار بهینه سازی است. هدف از گسترش این روش ، پشتیبانی از صاحبان مسکن در مدیریت ساختمان در قالب ارزیابی های فنی و اقتصادی سناریوهای احتمالی نوسازی انرژی در محدودیت های زمانی / بودجه است. برای نشان دادن کاربرد روش ، برنامه های تعمیر و نگهداری / نوسازی برای سه مؤلفه ساختمان با به اشتراک گذاری هزینه های ثابت (پنجره ها ، نما و سقف) در هر دو ساختمان چند طبقه جدید و موجود طراحی شده است.